En dan zit je zondagavond op de bank, met naast je een kind dat er in bed achter is gekomen dat ie morgen een best wel belangrijk werkstukje moet inleveren. Of misschien wel twee, dat is niet geheel duidelijk. De stress is wel overduidelijk.
De opties worden doorgenomen. Vader roept: “We zeggen dat we een feest hadden, dat hij er niet aan heeft kunnen werken”. Maar dan zouden we liegen. Ik zeg: “We schrijven een briefje aan de mentor, met uitleg dat de planning is misgegaan”. Zoon schudt zijn hoofd en snift: “Kunnen we er niet even samen aan werken, zodat ik tenminste één opdracht kan inleveren?”.
En zo geven wij gedrieën, op zondagavond, uitvoering aan één van de grootste taboes onder ouders: we doen een deel van het huiswerk van ons kind. Mijn man is bezig met het millimeter papier, terwijl onze zoon z’n onderzoeksgegevens probeert te ontcijferen. Ik zit klaar om de eindconclusie al vast te tikken. Nood breekt wet.
Want zo is de wet: “Gij zult uw kinderen weliswaar helpen bij hun huiswerk, maar gij zult nimmer taken van ze overnemen”. Tussen het werken door preken we tegen hem dat het een lieve lust is: zijn planning is niet goed, zijn agendabeheer non existent, en o ja, laten we het ook eens over motivatie hebben. En concentratie!
Terwijl mijn man zo goed en zo kwaad de slordigheidsgraad van een beginnende puber probeert te evenaren bij het tekenen van een grafiek, zoek ik naar de woorden van een 12 jarige voor de eindconclusie. Onze zoon -het is inmiddels 22:00 uur-, valt bijna om van de slaap. We sturen hem naar bed.
Om 23:00 ligt er een mooie slordige grafiek en een eindconclusie inclusief spel-, stijl- en grammaticafouten. Het voelt niet goed, voor niemand. Natuurlijk heeft onze zoon in elk geval nog wat nachtrust kunnen krijgen door deze actie, maar morgen wordt ie wakker en denkt: “Het is niet écht mijn werk”. Maar wat moet je op een zondagavond om 21:00 uur, met een hyperventilerende 12 jarige naast je op de bank? Dan ga je als 21ste eeuwse ouder toch gewoon aan de gang voor je gepamperde kind.
En zo worden de korte termijn zorgen over een werkstukje, vanzelf lange termijn zorgen. Hoe kan een kind zelfstandig worden als zijn ouders continu, als een mobiel vangnet, achter ‘m aanlopen?
En dat is de reden dat ik hier, om 00:45 uur nog een blogpost zit te tikken.
Want iedereen slaapt inmiddels, behalve moeder.
Met een glimlach gelezen.
Vrolijke groet,
Al is het niet ‘opvoedkundig verantwoord’, zoals het zo mooi heet, wie kan zo’n verdriet en wanhoop aanzien als je kunt helpen? Ik ook niet. En ik weet haast zeker dat jullie zoon ervan geleerd heeft. Hoe lang dat effect zal aanhouden, is enigszins onzeker 😉
En dan hebben we het nog niet eens over de sinterklaassurprises voor school. Hoe kom het toch dat moeder elk jaar tot haar oksels in de behanglijm hangt?
At this very moment check ik google maps voor de dichtsbijzijnde Gamma, voor… juist… behangplaksel. We zijn allemaal even gek!
Herkenbaar. Vooral de onmiskenbare stijl- en spellingsfouten waarbij je zelf knarst maar ze niet oplost omdat het niet past 😉
Een handje helpen betekent niet dat je de schoolcarriere van je kind overneemt. Met plezier gelezen.
Ik denk dat die docenten ook niet gek zijn en echt wel zien waar wat hulp verleend is.
Tuurlijk. En soms is het gewoon niet anders. Worden geen jeugdtrauma’s mee gekweekt.
Haha, vermakelijk verhaal!
och nou, wij hebben ook wel tot ’s avonds laat geologische aardlagen ingekleurd
Collages maken, ook zo leuk: knippen, plakken. Geweldig!
Ach, zelf een redigeer opdracht voor een dyslectische dochter van kennis gemaakt.
Lol als MBO-er een 7 halen voor een universitaire opdracht..
Zo zie je maar, als je ouders jou vroeger een beetje extra hulp hadden geboden was de universiteit vast bereikbaar geweest. HBO zeker!
Reblogged this on dutchanddonts and commented:
Kijk. Leuk ende leerzaam! (Vooral) ook de comments, want mijn oudste is 8, en dan heb je dat nog niet. #kuch
Zakdoekje nodig? Die kuch klinkt hardnekkig. Dank voor de reblog. Waardeer ik zeer!
Wij hebben onze dochters ook met enige regelmaat geholpen, compleet met bijbehorende preek en ik kan alleen maar zeggen dat ik blij was dat ik dat kon doen. En hoe leuk het was om een 8 voor een Franse boekbespreking te halen :-))
Ter geruststelling: ze zijn nu 20 en 21. Bachelor en master student zonder mijn hulp 🙂
Een geruststellende gedachte! Leuk dat je reageert. Mis je op Twitter!
Zó normaal! Niet mee zitten!! Je had trouwens ook ‘gewoon’ om uitstel mogen vragen … Kids hebben tijd nodig bij t leren plannen. En hoe leer je iets zonder fouten maken? … Ik kom het zó vaak tegen! Een goede docent houdt hier rekening mee 🙂
En als moeder is t nodig je kind af en toe flink te helpen! (Deze docent heeft haar zoon afgelopen week maar liefst 2 spijbeldagen gegeven…)
No worries! (En niet teveel preken- helpt toch niet ;))
Ik heb nu (9:30 uur) al 200 pageviews. Waarmee ik maar wil zeggen dat het thema herkenning oproept bij veel mensen.
Ik had het grote voordeel dat mijn ouders niet verder zijn gekomen dan de lagere school. Als ze al mee hadden geholpen, dan zou ik daar meer werk aan gehad hebben dan wanneer ik het zelf had gedaan. 😉
Ik verkeerde in exact dezelfde situatie vroeger!
Ik zeg: nood breekt wet. En iedereen mauwt wel dat ze dat noooit zouden doen, maar zelfs in mijn tijd (oma spreekt) werd er met enige regelmaat “actief geholpen” (lees: werk door ouders/familie gedaan). Sommige families hadden zelfs een bak met werkstukken/scripties van vorige generaties waar dan creatief mee geknippen/plakken/jat werd. Zolang het niet wekelijks voorkomt, zou ik me er niet te druk over maken: het vervult in ieder geval de competenties “hulp durven vragen”, “teamwork”, “creativiteit”, “delegeren” en “je ouders kunnen vertrouwen”, toch? 🙂
Poes! Dank voor je support en kom toch gauw terug op Twitter!!!
Graag gedaan! Ik zie dat de andere comments in dezelfde lijn zijn! Nee, Twitter is echt een gepasseerd station, ik krijg het al niet eens voor elkaar om mijn blogs met enige regelmaat te updaten. 🙂