Parijs is één groot, historisch themapark. Miljoenen bezoekers lopen van attractie naar attractie, om weer achter in de rij aan te sluiten voor de volgende must see. Parijs is zonder twijfel een van de mooiste, fotogenieke wereldsteden.
Dat Parijs zo mooi is komt onder andere door het ongelofelijke onderhoudsprogramma voor historische gebouwen en buitenruimten. Gebouwen worden in topconditie gehouden en parken zijn allemaal even strak gemaaid en gesnoeid: de schitterende Jardin du Luxembourg, het lieflijke Parc Monceau, of het park waar ik nogal wat middagen doorbreng: Jardin du Ranelagh. Mooi onderhouden parken, schaduw-, bloem- en op zondag ook kinderrijk.
De Parijse parken zijn uitermate geschikt voor Parijse kinderen. Parijse kinderen brengen het overgrote deel van hun dag op school door. Basisschoolleerlingen komen rond een uur of half 6 uit school, om snel naar huis of naar de huiswerkbegeleiding te gaan. Zo rond een uur of 8 is het huiswerk gedaan en wordt er gegeten. Weer een dag voorbij. Deze kinderen zijn volstrekt onbekend met het concept ‘buiten spelen’. Daarom kunnen ze op zondag ook heel goed terecht in de parken.
Het gras is omzoomd met hekjes. Je mag er helemaal nièt op, of je mag er slechts op lopen of zitten. Spelen doe je op omheinde speelplaatsjes met toestellen. Steppen, fietsen of balspellen zijn daar verboden. De toezichthouders die er rondlopen zijn speciaal getraind om mijn Nederlandse kinderen te betrappen op ongewenst gedrag.
Zo werd mijn zoon afgelopen weekend weer eens door een toezichthouder weggestuurd omdat hij op het (verder totaal lege) grasveld voetbalde. Ik dacht, laat ik de discussie eens aangaan en vroeg “Pourquoi?”. Omdat het gazon beschadigd wordt en hij een ander kind met een bal kan raken”. Einde discussie.
Zoon van 11 mag alleen met een schuimrubberen bal op het postzegelformaat asfalt van Jardin du Ranelagh trappen, tussen de tevreden lijkende fietsende, rolschaatsende en steppende Parijse kinderen. Een schuimrubberen bal… Hij vloekt hartgrondig en ik corrigeer ‘m niet. Hij vertikt het om met een ‘kleuterbal’ te voetballen.
Het grote themapark Parijs is een geschenk voor volwassenen, maar voor Nederlandse kinderen is de picture perfectness van deze stad zo nu dan te lelijk voor nette woorden.
Ter geruststelling: in het weekend zijn wij bijna altijd buiten Parijs, à la campagne, te vinden. Verder zoeken we Bois de Boulonge op en kiezen we ervoor de oud Hollandsche traditie van burgerlijke ongehoorzaamheid in Parijs te introduceren: doordeweeks wordt er stug doorgevoetbald op het gras van Jardin du Ranelagh.
Echte expat-horror, LOL
Toch maar het roer omgooien? Ik weet hier veel leuke huizen die geschikt zijn voor een B&B met een eigen 24/7 voetbalveld voor de deur..
Dan ben ik eigenlijk wel heel benieuwd naar het percentage ADHD kinderen in Parijs. ik loop hier namelijk altijd te brullen dat de grootste oorzaak voor ADHD is dat kinderen nergens meer buiten kunnen spelen, buren vinden het irritant, de straat is te druk en projectontwikkelaars kunnen niet wachten tot ze de speelveldjes in handen hebben dus kunnen kinderen hun energie bijna nergens meer kwijt.
Depressiviteit onder (jonge) kinderen is een issue hier. Dat zal je niet verbazen.
Nee. Denk dat je als kind soms beter af bent op het platteland.
Ik kan mij herinneren dat mijn kinderen tijdens een van mijn huizenruilen met Parijs onder de Eiffeltoren voetbalden. Nooit gedacht dat ze zo streng zouden zijn.
Klopt. Op de Champ de Mars mag je gedeeltelijk voetballen. Probleem is alleen dat het daar meestal zwart ziet van de toeristen. In de praktijk wijken we bijna altijd uit naar het Bois de Boulogne. Maar daar moet je altijd echt heen gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is nooit zo maar even snel een balletje trappen.